Siostry Miłosierdzia św. Karola Boromeusza
,, Żyć ewangeliczną miłością w pełnym darze z siebie dla Boga i ludzi". Początkiem Zgromadzenia stało się dzieło Józefa Chauvenel'a, którym Bóg posłużył się, by w XVI - wiecznej Francji (Nancy) urzeczywistnić dzieło miłosierdzia wobec ubogich, chorych i opuszczonych. Kontynuatorki jego dzieła, ożywione duchem Ewangelii ,,odwiedzały ubogich i opuszczonych we wszystkich potrzebach i troszczyły się o ich życie naturalne i Boże". Nowa rodzina zakonna wybrała św. Karola Boromeusza za swego Patrona, aby jego wzór osobowy - umiłowanie Chrystusa, oddanie Kościołowi i człowiekowi - kształtowały życie sióstr. Odtąd potocznie zwie się je Siostrami Boromeuszkami. Przybycie Sióstr do Świerklańca Wzorując się na wielkich domach arystokratycznych, hrabina Katarzyna Henckel von Donnersmarck postanowiła także w swoich dobrach powołać do istnienia zakład dobroczynny. Miał to być przytułek dla starców. Nie wiemy bliżej, w jakim momencie zbliżyła się hrabina do Sióstr Boromeuszek i czy już przedtem na terenie posiadłości świerklanieckiej nie istniał tego rodzaju przytułek. W każdym razie plany hrabiny musiały wykraczać poza dom starców, skoro przełożona generalna Sióstr, matka Watteyne, pisała do arcybiskupa Koppa we Wrocławiu, że hrabina otwiera ochronkę. Chociaż hrabina wymienia w swym liście jedynie ,,zakład opiekuńczy", to Wydział do Spraw Kościelnych i Oświaty w Opolu wydał zezwolenie na otwarcie placówki celem: 1. Pielęgnowania chorych 2. Prowadzenia ochronki dzieci w wieku przedszkolnym wyznania katolickiego. To ostatnie miało być jednak działalnością uboczną. Samo wyznanie hrabiego, który był protestantem, ani wyznanie hrabiny, która była prawosławna, nie przeszkadzało, aby posłużyć się siostrami katolickimi. Widocznie przeważył fakt, że prawie wszyscy podopieczni hrabiny byli wyznania katolickiego. Hrabina zamierzała otworzyć Dom - przytułek 1 października 1890 r. Wobec tego wyrażano życzenie, aby siostry zgodnie z wysłanym telegramem przybyły na stację kolejową do Nakła w sobotę, dnia 27 września i by stamtąd je można było powozem odebrać. Siostry miały przybyć w towarzystwie Matki Generalnej. Jedna z sióstr to prawdopodobnie późniejsza długoletnia przełożona miejscowa, s. Joachima Kafka. Wraz z przybyciem do Świerklańca siostry znalazły się na terenie parafii Żyglin, do której należało wtedy ponad 5 tys. wiernych mieszkających w takich miejscowościach, jak Nakło, Stare i Nowe Chechło, Świerklaniec, Jendrysek, Bibiela itd. Na terenie tym zamieszkało także około 432 protestantów /w samym Świerklańcu 132/ i 143 Żydów. Proboszczem w Żyglinie był wtedy ks. Karol Klose. Przybyłe do Świerklańca siostry nie przyszły jednak pracować z ramienia parafii, ale były wyłącznie zaangażowane przez hrabinę Katarzynę H. von Donnersmarck. Kaplicę Sióstr Boromeuszek erygowano 6 czerwca 1894r., a poświęcono ją 4 listopada 1894r. Kaplicę poświęcono Najświętszemu Zbawicielowi. 21 września 1895r. poświęcono Drogę Krzyżową, dokonał tego ks. proboszcz K. Klose z Żyglina. W tychże latach najprawdopodobniej zawieszono dzwon na wieży. W ołtarzu głównym umieszczono kamień ołtarzowy z relikwiami św. Maksyma męczennika i jedenastu tysięcy dziewic męczenniczek, który został poświęcony dnia 30 czerwca 1894r. Kardynał Georg Kopp w 1898r. zezwolił na odprawianie Mszy św. w każdą niedzielę i święta. W Mszach tych uczestniczyli mieszkańcy Świerklańca i Chechła Starego. Raz na kwartał urządzono spowiedź, z której korzystało około trzystu wiernych. Kaplica stała się zalążkiem przyszłej parafii. Dnia 4 listopada 1944r. uroczyście obchodzono jubileusz pięćdziesięciolecia poświęcenia kaplicy. Po II wojnie światowej do kaplicy przychodzili mieszkańcy ze Świerklańca i Orzecha. Jak podaje kronika parafialna, w okresie proboszczowania ks. Stefana Kawki Pasterkę na Boże Narodzenie odprawiał kapelan sióstr dla całej parafii ze względu na stan zdrowia proboszcza. Pod koniec lat sześćdziesiątych, wedle soborowych wytycznych, dokonano poważnych zmian w wystroju kaplicy (nowy ołtarz, ambonka i wmurowano tabernakulum). W latach 1974-1975 wyposażono kaplicę w nowe ławki. Pod koniec lat siedemdziesiątych wyremontowano dzwonnicę. Od tamtego czasu przyjęto, że Mszę św. w niedzielę i święta odprawiano o godz. 8.00, a w tygodniu o godz. 6.15. W tradycji kaplicy jest odprawianie nabożeństw majowych i październikowych ku czci Matki Bożej w godzinach porannych, aby nie kolidowały z nabożeństwami odprawianymi w godzinach wieczornych w kościele parafialnym. Triuduum Paschalne nie było nigdy obchodzone w kaplicy, siostry w miarę możliwości uczestniczyły w kościele parafialnym, a kapelan wyjeżdżał do par. pw. św. Małgorzaty w Bytomiu. W starej kaplicy uczestniczyło średnio od 80 do 100 osób. Za zgodą ks. proboszcza udzielono nieraz w kaplicy ślubów, chrztów i I Komunii św. 21 kwietnia 2001 r. za zgodą ks. bpa Jana Wieczorka ks. proboszcz Józef Bartoszek, poświęcił nową kaplicę. Stara kaplica została akomodowana na pomieszczenia przedszkolne, nowa znalazła miejsce w części klauzurowej. Działalność apostolska od chwili założenia: - praca w Zakładzie Opiekuńczym - ochronka dla dzieci - opieka duchowa nad sierotami - założenie szkoły gospodarstwa domowego (od 1907) - praca w szpitalu (od 1908) - pielęgnacja chorych w domach - praca w Przychodni Lekarskiej w Ośrodku Zdrowia (1946 - 1961) - praca katechetyczna (od 1950) - ,,przechowalnia" dla dzieci do 3 lat (od 1962) Siostry miały wielką zasługę w uruchomieniu porodówki w 1950r., a szczególnie przyczyniła się do tego siostra Menryka. To ona wzięła na siebie prace przygotowawcze, jak i otwarcie tego oddziału. Porodówka mieściła się w budynku poszpitalnym na parterze. Pierwszą kobietą, która urodziła w tym miejscu, była Gertruda Szpyra ze Świerklańca. Równocześnie z otwarciem porodówki zatrudniono akuszerkę świecką, która w późniejszym czasie całkowicie zastąpiła siostrę Menrykę na porodówce.
Apostolstwo dzisiaj
Siostry podejmują pracę katechetyczną, troszczą się o wystrój kościoła, ale przede wszystkim pełnią miłosierdzie modlitwy i cierpienia. W klasztorze jest kaplica Miłosierdzia Bożego, w której znajdują się relikwie św. Siostry Faustyny. Msza św. codziennie jest sprawowana o 6.30, a w niedzielę o 8.00. W każdy piątek o godz. 15.00 ma miejsce Koronka do Bożego Miłosierdzia i Droga Krzyżowa, a w III piątek miesiąca o godz. 16.00 Msza św. o Bożym Miłosierdziu poprzedzona Koronką do Bożego Miłosierdzia. Kapelanem jest ojciec werbista Marek Brześciński. Przed każdą Mszą św. jest odmawiany różaniec i jest okazja do Sakramentu Pokuty.
Przełożone w Świerklańcu po 1945r.
1943 - 1949 s. Auryka Dudek
1949 - 1951 s. Chryzologa Waleria Menzler
1951 - 1958 s. Rozula Pasoń Agnieszka
1958 - 1959 s. Menryka Marta Goj
1959 - 1966 s. Benigna Agnieszka Gołąbek
1966 - 1969 s. Gregoria Janina Jajczyk
1969 - 1975 s. Benigna Agnieszka Gołąbek
1975 - 1978 s. Gregoria Janina Jajczyk
1978 - 1984 s. Benigna Agnieszka Gołąbek
1984 - 1990 s. Gregoria Janina Jajczyk
1990 - 1999 s. Józefina Aniela Bobrowska
1999 - 2008 s. Longina Bronisława Antolok
2008 - 2011 s. Stefania Danuta Lysko
2011 - nadal s. Longina Bronisława Antolok
Kapelani klasztorni:
1. o. Józef Zamponi, OSCam
2. o. Merz, OSCam
3. ks. Fryderyk Schmidt, ksiądz diecezjalny
4. ks. Franciszek Skiba, ksiądz diecezjalny
5. ks. Stanisław Stasiński, ksiądz diecezjalny
6. ks. Leopold Jędrzejczyk, ksiądz diecezjalny
7. ks. Bertold Hojka, ksiądz diecezjalny
8. ks. Czesław Mąka, ksiądz diecezjalny
9. ks. Czesław Dudzikowski, kapłan Zgromadzenia Najświętszego Serca
10. o. Stefan Łysik, SVD, etnolog
11. o. Józef Tyczka, SVD
12. o. Alojzy Bajer, SVD
13. o. Józef Gruener, SVD
14. o. Edward Maciej, SVD
15. o. Marek Brześciński, SVD
16. o. Jan